Man has always adhered to his national, ancient, mythical, and religious traditions and ceremonies; he also has placed great value on them and tried to preserve them. Some traditions are so much parts of a culture that even political and religious revolutions have not been able to challenge them or break with them, even though they may have been given new names. One of these traditions is the ceremony of Omar-Koshoon, which is probably a modified version of an old Iranian ceremony. This tradition which is still cherished, though more secretly, has a history of several centuries in some cities of Iran, especially Kashan. What is called "Omar-Koshoon Show" in this article is based on an older form practiced in Kashan and several other cities in Iran, not the form that is now held in many cities in Iran. In this article, we first refer to the roots and historical backgrounds of Omar-Koshoon in Iran and Kashan and, then, compare it with some other Iranian and Babylonian celebrations. Afterwards, we compare it with Mire Nowrouzi. It seems that Omar-Koshoon and its Shiite-like form has been rooted in Mogh-Koshi ]Megaphonia[ (or Mire Nowrouzi in Islamic era). There are some similarities between these two ceremonies in terms of performance, manners, and the clothing of the organizers, while both rejoicing and breaking away from legal and religious constraints on the days of the performance
جعفریان، رسول (۱۳۶۸)، تاریخ تشیع در ایران از آغاز تا قرن هفتم، قم: سازمان تبلیغات اسلامی.
ــــــــ (۱۳۷۸)، گزارشی از کتاب تحفۀ فیروزیه شجاعیه به جهت سدۀ سنیّۀ سلطان حسینیه از میرزا عبدالله تبریزی اصفهانی افندی، به مناسبت بزرگداشت علامه محمدباقر مجلسی، اصفهان: بی‌نا.
جوادی یگانه، محمدرضا و زادقناد، سعیده (۱۳۹۴)، ایرانیان در زمانۀ پادشاهی، چ۱، تهران: وزارت کشور.
خاکی، محمدرضا و شیخ مهدی، علی (۱۳۸۵)، «جست‌وجوی مفهوم سقوط پادشاه غاصب در مراسم نمایشی سال نو در ایران باستان»، مجلۀ کتاب ماه هنر، شمارۀ ۹۵ و ۹۶، 66ـ74.
دالمانی، هانری رنه (1335)، سفرنامه از خراسان تا بختیاری، ترجمۀ محمدعلی فره‌وشی، چ۱، تهران: امیرکبیر.
دیاکونوف، ا.م (۱۳۸۰)، تاریخ ماد، ترجمۀ کریم کشاورز، چ۶، تهران: علمی و فرهنگی.
ذوالفقاری، حسن (۱۳۸5)، «میر نوروزی»، فصلنامۀ نجوای فرهنگ، سال اول، شمارۀ 2، ۱۳ـ۲۰.
رازی قزوینی، نصیرالدین عبدالجلیل (1391)، بعض مثالب النواصب فی نقض بعض فضائح الروافض معروف به نقض، چ1، قم: دار الحدی.
راغب اصفهانی (1371)، نوادر (ترجمۀ محاضرات الادباء و محاورات الشعراء والبلغاء)، ترجمۀ محمدصالح قزوینی، به‌اهتمام احمد مجاهد، چ1، تهران: سروش.
رضی، هاشم (1384)، جشن‌های آب، چ3، تهران: بهجت.
ـــــــ (1380)، گاهشماری و جشن‌های ایران باستان، چ4، تهران: بهجت.
سربلوکی، غلامحسین (3/4/1400)، گفت‌وگوی شفاهی نگارنده با ایشان.
شاطری، علی‌اصغر (23/4/1400)، گفت‌وگوی شفاهی نگارنده با ایشان.
شفیعی‌کدکنی، محمدرضا (1392)، زبان شعر در نثر صوفیه، چ2، تهران: سخن.
شمس‌الدین انصاری دمشقی، محمد بن ابیطالب (1382)، نخبة الدهر فی عجائب البرّ والبحر، ترجمۀ سید حمید طبیبیان، چ1، تهران: اساطیر.
شهبازی، شاپور (1388)، زندگی و جهانداری کوروش کبیر، چ1، تهران: دنیای کتاب.
شهری‌باف، جعفر (1383)، طهران قدیم، تهران: معین.
شیردل، معصومه و بهارزاده، پروین (۱۳۹۶)، «نقد سندی و دلالی روایت رفع القلم»، مجلۀ علوم حدیث، سال بیست‌ودوم، شمارۀ 4، 123ـ۱۴۶.
)